Dit is het resultaat van vele overwinningen en van vele ups en downs: landelijk, fysiek, mentaal en emotioneel.

Op 18 juli vertrok ik op een avontuur dat me tot Santiago de Compostela zou brengen en zelfs verder, in totaal bijna 1000 km; een reis die de mooiste en beste van mijn leven werd. De Camino francés de Santiago riep me en ik ging in op de uitnodiging. Lichamelijk was ik zwaar onvoorbereid, maar mentaal en emotioneel was ik er helemaal klaar voor. Terwijl ‘normale’ mensen maanden tot een jaar op voorhand al oefenen om de gemiddelde 20 à 25 km per dag te halen, had ik maar 3 weken om van 3,6 km tot het zesvoudige ervan te geraken. Maar hey, als anderen het kunnen, kan ik het ook!

Mijn record voor vertrek was ‘maar’ 16 km, in ons vlakke Belgenland… De eerste dag over de Pyreneeën vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port zou ik meer dan 25 km moeten wandelen… met sterke stijgingen en afdalingen. Hoe ik het heb gedaan? Geen idee. Pure wilskracht en doorzettingsvermogen. En heel wat motivatie dankzij enkele doorgewinterde stappers met wie ik samen vertrok.

Onderweg ontmoette ik stuk voor stuk mooie mensen, ook zij die minder vriendelijk waren of die me triggerden. Van iedereen heb ik mogen leren, des te meer van die laatsten. We zijn namelijk allemaal spiegels voor elkaar en ik ben dankbaar voor alles wat ik voorgeschoteld kreeg. Prachtige landschappen heb ik mogen aanschouwen en zalige momenten heb ik mogen beleven in die korte 6 weken. De tijd vloog gewoon voorbij, ook mijn broodnodige wekelijkse rustdag leek telkens veel te kort. Zoveel te verwerken, zoveel (lichamelijke) spanning los te laten.

Oh, loslaten deed ik genoeg. Emoties, controle en angsten. De Camino de Santiago bracht spontane emotionele heling, een keer zelfs een miraculeuze fysieke heling. Ik voelde en ging gewoon mee met de flow, niet wetende waar ik zou belanden, wie ik zou ontmoeten en of er wel een bed voor me zou zijn. Ik vertrouwde het leven en dat ik hoorde te zijn waar ik hoorde te zijn op de juiste momenten.

De angst dat ik mogelijks niet de kathedraal van Santiago zou bereiken door m’n knieën en voeten verdween op den duur. Het idee dat ik kostte wat het kost daar moest geraken vervaagde mettertijd, tot ik het zelfs niet meer nodig vond. Op dat moment kreeg het cliché ‘het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naartoe’ voor mij pas écht betekenis. Het was geen intellectueel gegeven meer, maar ik begreep en voelde het opeens diep in mezelf. De Camino is nu eenmaal een ervaring en verschillend voor iedereen. En ik genoot van wat er ook op m’n pad kwam.

Op 2 september stond ik eindelijk op het plein voor de kathedraal van Santiago de Compostela. Fysiek en mentaal heel wat sterker, maar emotioneel muurvast. Ik voelde het niet. Mijn plan was om nog naar Muxía en Fisterra te wandelen en terug naar Santiago te rijden met de bus. Die laatste 5 dagen moest ik door omstandigheden in 4 dagen afleggen, waardoor ik tot mijn verbazing mijn fysieke en mentale grenzen verlegde. Misschien had ik het gevoel ‘er nog niet te zijn’ omdat mijn tocht nog niet helemaal rond was? En inderdaad. Pas bij de laatste keer dat ik m’n kledij waste eens terug in Santiago, kwam het allemaal vrij. Ik heb het gehaald! Het is voorbij…

Maar dit is niet het einde. Dit is nog maar het begin. De Camino zet zich voort en ik schijf mijn verhaal neer om het te vereeuwigen en voor altijd te koesteren. Een verhaal over hoe er door je hart en ziel te volgen magie ontstaat en zo je leven compleet kan veranderen.

Dank jullie wel iedereen die me steunde, motiveerde en volgde,
Dank jullie wel iedereen die op m’n pad kwam voor even of langere tijd,
Dank jullie wel wonderbaarlijke Camino en lieve hart en ziel om me de weg te wijzen,

Jessie Pittoors