Nacht

Van treinen in China tot pizza op de metrosporen

De nacht was woelig. En veel herinner ik me niet meer van mijn dromen. Toch is er me bijgebleven dat het openbaar vervoer, en dan vooral de treinen, van China veel efficiënter werkt dan dat van België. Allereerst omdat alles propvol zit en er medewerkers de mensen moeten binnenduwen. Vervolgens omdat hun netwerk veel beter ineen steekt, denk maar aan grote verbindingen die ook nog eens snel zijn. Waarin niet in elk klein stationnetje wordt halt gehouden. Daar zijn andere verbindingen voor. En tot slot kan je ondergronds op de treinsporen pizza’s bakken. Ze zijn gaar nog voor de volgende verbinding eraan komt stormen en het is nog lekker ook! Probeer het zeker eens uit – en waag het niet om een aangeboden pizza te laten liggen want dan stoot je de pizzajongen tegen de borst! (Ook al heb je het niet gevraagd.) Vooral omdat er dan pizzamoes overblijft eens de trein/metro voorbij is geraasd.

Nota aan mezelf: luister eens meer naar je intuïtie. Ik had het nog zo gedacht, neem een pen of 2 méér mee. Maar nee, tegen beter weten in toch maar met 2 biccen vertrekken hé. Tss… Al een geluk dat je aan de overkant van de straat 2 biccen kon gaan kopen in de Delhaize! En chance dat je hebt met die vriendelijke dame die je voorliet aan de kassa! Kust u beide pollekes maar!

Dubbele boeking

Waar was ik ook alweer? Aja, bij mijn dromen. In dezelfde (of was het een andere droom?) zei een vriendin dat het ticket geregeld was (voor een of andere tentoonstelling of uitstap) en dat ‘hier’ mijn wisselgeld was. Ik vroeg wat het ook al weer was en wanneer. Op 11 november. Volgens mij had ik op die datum al meerdere dingen gepland, waarvoor ik ook al reeds betaald heb. Ik nam mijn agenda erbij en zag inderdaad al een of twee zaken staan op die dag. Helaas. Ik kan me niet in vier delen.

Dag

Wandelen

Padvinder

Daarnet heb ik nog een wandeling gemaakt, eentje die in feite in twee delen is verdeeld. In het eerste deel begon ik zoals gewoonlijk bij hetzelfde pad, omringd door dezelfde bomen. Ook nu weer leken de bomen – of zelfs het pad – anders dan de vorige keren. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, ook geen beschrijving van geven. Daarna besloot ik om paden te bewandelen die ik nog niet had genomen, en om wat ik reeds had bewandeld in de tegenovergestelde richting af te gaan. Zo krijg je een ander zicht (op de zaken), bekijk je alles vanuit een ander perspectief. En inderdaad. Op een weggetje zag ik opeens enkele groepen kleine paddenstoelen aan weerskanten. En daar ook nog, en ginder nog meer! Ik was haast als een kind zo blij dat ik ze gezien had en ze als een padvinder hier en daar ontdekte.

Op het verkeerde been (of pad?) gezet

Ik kwam aan een splitsing. Zou ik rechtdoor gaan en het pad nemen dat ik al zeker twee keer eerder heb afgewandeld? Of neem ik de afslag naar links, wat ik nog niet had gedaan? Uiteraard het tweede, want dat was mijn uitgangspunt aan het begin van de wandeling. Doch, pas toen ik even later voorbij een bruggetje kwam dat naar een hekje leidde met een bord eraan dat zei “Verboden toegang”, besefte ik opeens dat ik het al een keer eerder had bewandeld. Aangezien ik toch terug richting de abdij liep, ging ik ervan profiteren om even een pitstop te houden. Kort erna ging ik in plaats van rechtdoor, tussen de eeuwig veranderende bomenrij, naar links. Zo zou ik aan een soort van tuinhuisje aankomen met 2 plastieken stoelen ervoor en een plastieken tuintafel ernaast. Als ik op een van de stoeltjes zou gaan zitten, zou ik op een kleine open vlakte uitkijken, waarin drie metalen palen staan (een of ander kunstwerk vermoed ik), een boompje en een groepje van rietstengels met fluffy koppen.

Uitspringende roze vlinder

Onverwachte compagnon

Zo zou ik enige tijd gaan zitten mediteren. Plots schrok ik me een ongeluk! Ik voelde opeens iets duwen tegen mijn linker onderbeen. Van het verschieten zwierde ik mijn been vooruit in de lucht en keek tegelijk wat er mij uit mijn overpeinzingen had wakker geschud. Het was een kat die spontaan vanaf achteren onder de stoel kwam flemen aan mijn been. Het arme beestje schrok zeker even hard van mijn schrikreactie als ik van haar. Wie had dat nu gedacht zeg! Uiteraard schakelde ik onmiddellijk om naar kat-modus. Zij die mij kennen, weten wel wat dat betekent. Denk maar aan ogen waar de hartjes uit uitpuilen, kattengeluidenimitaties, aaimodus etc. Dit maakte heel mijn dag goed! Nee, eigenlijk heel mijn verblijf hier werd hierdoor ineens nog zovele malen meer de moeite waard! Hoe zalig ik het wel niet vond om te zien hoe speels die kat was. Ze kon zich bezig houden met de takjes van de bomen, met de blaadjes en ander natuurlijk afval. Het was zó fijn om met haar bezig te zijn: met een takje het jagersinstinct naar boven laten komen, ze aaien, ze gewoon observeren. Op een bepaald moment sprong ze gewoon vanzelf op de armleuning van de stoel en kwam half op mijn schoot zitten. Mijn geluksmodus vertienvoudigde! Als ik ze kon meenemen, zou ik het nog wel gedaan hebben. Haar vacht was bovendien prachtig met een kleurenschakering van goudachtig met zwarte toetsjes en een witte borst. Gele ogen maakten het plaatje gewoon helemaal af. Helaas schrok ze door de zitgrasmaaier die de open plek aan het afmaaien was. Dat was dan het teken dat het genoeg geweest was en dat ik mijn wandeling maar eens moest afmaken.

Van een verkeerd spoor tot dubbel geluk

Ik ging verder in dezelfde richting en bedacht me net dat dit ook de eerste keer zou zijn dat ik dit deel zo bewandel. Helaas, opnieuw kwam ik een herkenningspunt tegen – een groot, dik kruis – dat me uit die illusie haalde. Dat is nu al de tweede keer vandaag dat dit me overkomt! Maar even verderop wist ik dat ik één bepaalde weg zeker nog maar één keer had afgelopen, in de andere richting dan dat ik nu zou gaan. Oef! Toch nog iets! Vervolgens kwam ik aan een heg, de ene zijde had ik al eens langsgewandeld, de andere zijde zelfs nog nooit. Dat is dan duidelijk. Zo eindigde ik mijn wandeling, onder een lang afdak van takken en hun laatste blaadjes. Zie ik daar toch nog een fluffy zwarte kat eten uit een bakje zeker?! Maar zoals het een kat betaamt, keek die even in mijn richting en sloeg voor de rest geen acht meer op mij. Pfuh! Toen de tuinman – overigens dezelfde als toen met de zitgrasmaaier – een halve minuut later achter de hoek vandaan kwam met een luide bladblazer, maakte de kat dat ze weg was. Helaas, maar ik nog eens des te gelukkiger. Ik had wel twee katten gezien! Als ik kon spinnen, zou je me het horen doen.

Resonantie

Het is echt vreemd wat voor grote verschillen er tussen de mensen kunnen bestaan. Daar waar de twee vrouwen met wie ik dit retraite-avontuur begon zo’n warme, open uitstraling hadden en een aangename sfeer rond hen hadden, zijn er nu twee anderen die compleet het tegenovergestelde uitstralen (naar wat ik voel). Gisteren kwam er iemand uit Antwerpen toe en vanaf het eerste ogenblik voelde ik me niet goed bij haar in de buurt. Vervolgens, tijdens conversaties aan tafel, werd ik innerlijk ‘ambetant’ van haar manier van praten en doen. Ze kan best een vriendelijk persoon zijn, maar ik vind haar manier van praten erg ‘hard’, en niet in de zin van geluidssterkte. Dat contrasteert zodanig met de manier van praten van de dame die samen met mij hier is begonnen.

Het lijkt erger te worden…

De andere (positieve) dame is vandaag weggegaan en lijkt plaats te hebben gemaakt voor iemand die ook haar tegengestelde lijkt. Daarnet, net na het avondeten, kwam ze binnen terwijl ik de afwas deed. Ik dacht eerst dat het K. was, maar was eerst teleurgesteld toen ik zag dat zij het niet was. Ik vroeg haar of ze hier ‘nieuw’ was, hoe lang ze zou blijven en wat haar naam was. Veel hebben we dus niet gezegd tegen elkaar. Maar energie spreekt voor mij boekdelen, ook lichaamstaal. Die van haar is ook zó erg het tegenovergestelde van zowel K. als die van N. dat ik er bijna emotioneel van in de put geraak. Zij is u al de tweede. Niet helemaal zoals R., de eerste dame die zo ‘anders’ overkwam, maar gelijkaardig. Van zo’n mensen klap ik helemaal toe. Met zo’n mensen wil ik liever niet praten. Bij hen wil ik liever niet in de buurt komen. Wat zou ik liever gehad hebben dat zij in het begin van mijn retraite hier waren en al na één of twee dagen max. plaats maakten voor mensen zoals K. en N. Zo kon het einde van mijn verblijf in majeur zijn. Nu heb ik eerder een mineur gevoel. Laat morgen a.u.b. wat beter zijn of me toch met een beter gevoel dan wat ik nu heb laten vertrekken.

Veel liefs,
JP