Vastberaden tikken haar vingers met zachte tred op het klavier. Op het ritme van haar gedachten vormen er zich woorden op het scherm. Ze denkt terug aan haar kindertijd en jeugd, die als lang vervlogen bladzijden weer openspringen door een stevig briesje. Ja, ze weet nog goed hoe haar vader haar als kind elke avond voorlas uit het dikke boek van de 365 Olifantjes. Een boek dat ze van kennissen hadden gekregen. Als het helemaal uit was, dan begonnen ze toch gewoon terug vanaf het begin?! Tot dit kleine meisje op een dag, met pijn in het hart, afscheid moest nemen van haar dikke vriendjes opdat deze andere kindjes gelukkig konden maken. Maar dan kwamen de mooiste Winterverhalen ten tonele, een prachtig lees- en voorleesboek waar ze voor het eerst niet alleen werd uit voorgelezen, maar ook mee probeerde mee te lezen. Toen de school alle kinderen het leesvirus trachtte over te brengen, kon geen enkel boek dit koppige meisje bekoren. Zelf lezen? Bah, wat vervelend, hoe saai, zo vermoeiend! Geen haar op haar hoofd dat er ook maar aan dacht om meer dan één dun boekje te lezen. Wie dachten ze wel dat ze waren?
Wat dit temperamentvolle meisje echter nooit had kunnen voorzien was dat haar afkeer op een zekere dag in liefde zou omslaan. Ze mocht zelf een nieuw boek uitkiezen in de winkel voor de leesuitdaging van het nieuwe schooljaar. Haar kritische blik ging over de omslagen die uitgestald lagen in de rekken, allemaal boeken, hopend dat één onschuldig kinderhand hen zouden vastpakken om hen nooit meer los te laten. Geen enkel boek sprak haar aan, zoals gewoonlijk. Haar vader en stiefmoeder waren haast ten einde raad toen ze als bij wonder een handje naar een boek zagen reiken. De ogen van dit minimensje hadden een paard gezien op een cover, het was dan nog een wit paard ook! Als door een onzichtbare kracht aangetrokken, nam haar hand het boek vast, waarna het sindsdien altijd in haar hart is gebleven en zelfs nu nog steeds in haar boekenkast staat.
Op dit moment dat ze zich dit alles herinnert, komt ze opeens tot het besef dat dit eerste zelfgekozen boek hoogst symbolisch is. Het is namelijk een vertaling uit het Italiaans en zijzelf studeert nu af als vertaalster van de twee andere populaire romaanse talen. Nu vormt een glimlach op haar gezicht die speelt met haar mondhoeken, terwijl haar hart sneller begint te slaan. Want ze realiseert zich dat vanaf dat ene verhaal er een rare kronkel in haar hoofd ontstond. Ze verslond het namelijk in een ruk, of zo wil ze het zich toch graag herinneren.
Ze had honger gekregen, ze wilde letters, spaties, woorden, zinnen, alinea’s, hoofdstukken en boeken opvreten. De Witte Merrie had iets in haar doen ontwaken dat nooit voldaan zou zijn. De boeken vlogen in het rond, slingerden overal rond in huis – er werden nooit boeken beschadigd bij de leesevolutie van dit mensdier – , als getuigen van trotste Trotters, Kriegelige kroonjuwelen, Jan Allemannekes en Gedragten. In de verhalenwereld voelde ze zich als een dolfijn in het water, of was het een bakvis? Deze klassiekers doen vast wel Belletjes rinkelen. Ook minder bekende schrijvers en verhalen konden hun plek in de boekenkast vinden.
De kronkel in haar hoofd was ondertussen al een wormpje geworden die met elke gelezen letter groeide. Alleen kreeg onze boekenwurm keuzestress in de gemeentebibliotheek. Welke zou ze eerst lezen? Kon ze ze niet allemaal tegelijk lezen? Ze kreeg er gewoon Kippenvel van. Naarmate de jaren vorderden en het wormpje eigenlijk het verkleinwoord ontgroeid en niet meer waardig was, begon ze voorkeuren te hebben. Ze sloeg systematisch bepaalde genres over. Ze kreeg daar namelijk de ‘webbes’ van. Rond die tijd begon ze ook zelf te schrijven, voornamelijk gedichten en gedachten.
En dan, op een of andere magische dag, waar ze al lang de datum van vergeten is, kwam een zekere Pottenbakkersjongen in haar leven. Deze jongen vergezelde haar en groeide samen met haar op, van de pubertijd tot het wasdom. Ze hield zo van die ongelooflijke wereld waar alles mogelijk is, dat het haar persoonlijke vlucht van de realiteit werd. Geen enkel boek, nee, serie, kon beter zijn dan deze. Nee, de realiteit was niet aan haar besteed, haar thuiswereld was daar, in dat kasteel. Ooit hield ze bij hoeveel keer ze elk deel had gelezen, maar dat werd op den duur onbegonnen werk. Tussendoor las ze nog regelmatig andere bekende en minder bekende werken. Het was bijna een Gallische strijd dat de boeken uitvochten om tussen de stenen van het zwijn door te komen. Maar een Schmitt kon vaak de plooien gladstrijken.
Het werd tijd om een beslissende keuze te maken; dat was gemakkelijk: talen, uiteraard, en liefst met veel boeken! Deze inmiddels jongedame kwam in een stroomversnelling terecht. Zoveel onbekende terreinen en onbelezen bladen: er waren Bergen waar ze tussen Neervalde en En Passant moest ze geregeld Voltaren op haar vermoeide armspieren smeren. Boeken kunnen zwaar wegen op langere termijn. De Wortels van haar passie vermeerderden zich, werden groter en groeiden dieper en steviger in de grond. Toch zat er af een toe wel eens een Bal in een Zak tussen, het hoeft niet altijd een kat te zijn. Zo nu en dan een stukje uit de dikke, zware en moeilijk verteerbare Cervezas – of was het Cervantes? – lezen, gaf de worm kiespijn en buikkrampen (inderdaad, de worm was zo groot geworden dat ze tanden had gekregen). Er was ook bijna geen plaats meer over in de hersenpan, dus moest ze wel emigreren naar andere lichaamsdelen.
Daar had de worm nog zo veel meer ruimte om te vullen. De jongedame voelde het kriebelen en wriemelen van kop tot teen. Haar hersenen waren volledig overgenomen door de uitstekels van de geribbelde buis. Deze zaten vol letters, woorden, zinnen, alinea’s en verhalen dat ze ze eigen maakte. Er ontsproten eigen fantasiewerelden, unieke personages vanuit de krochten van haar verbeelding. Was het de worm? Daarop hervond ze haar zin om zelf te creëren, te schrijven. Haar gedachten gingen zo snel heen en weer, ontglipten haar nog voor ze tijd had om de woorden die in haar opkwamen te kunnen ankeren op het scherm. Haar vingers konden niet snel genoeg de beelden omzetten in taal. Het was de worm! Het begon met No Thumb en geleidelijk aan transformeerden al haar vingers in uitstulpsels van de worm, miniwormpjes als het ware.
Op dit moment is de overname bijna compleet, toch zal de jonkvrouw het nooit toestaan dat ze volledig verwormt. In zichzelf zit een kracht, een vuur waar zelfs de meest afschrikwekkende, lettertjessoep-etende worm voor terugdeinst. Bij een van deze heldere momenten kwam deze neergeschreven terugblik tot stand. Maar de worm… zoekt andere wormen om kleine kronkeltjes te kunnen zaaien in nog onbezoedelde geesten…
0 reacties
3 pingbacks